Ale wkoło jest wesoło... a czasem nie...

Kaj obficie leje maggi do zupy. Zaniepokojona pytam: 

- Co ty robisz?

- Stwierdziłem, że ta zupa potrzebuje trochę magii.

- To nie jest trochę! 

Spróbował:  

- Istotnie, przesadziłem z tą magią! 

W pracy. Wchodzi do pokoju Slawus, rzuca na moje biurko dwie grube koperty i mówi:

- Były w twojej przegródce w sekretariacie. Ani chybi łapówki. Pamiętaj, kto ci przyniósł i kto nie doniósł dyrekcji.

- Ajuści!

****

Umówiłam się z kolegą z innej katedry, że zostawię mu w moim pokoju rzutnik multimedialny. Wstawiłam sprzęt do szafy i aby kolegę nakierować na szafie nakleiłam karteczkę z jego imieniem: "Krzysztof". Slawus zobaczył kartkę:

- A co ty Krzysztofa w szafie zamknęłaś? Po co nam Krzysztof w szafie? Zamknij w niej lepiej jakąś długonogą Krystynę.

Chyba dam ogłoszenie do prasy: "Chętną długonogą Krystynę chętnie w szafie zamknę";) 

Kaj robi znakomite sushi, a ponieważ ostatnio jemy je dość często, coraz lepiej władam pałeczkami.

- Patrz, ja już potrafię ziarenko sezamu unieść bez problemu - chwalę się.

- Jeszcze trochę i wodę będziesz jadła pałeczkami.

- Już teraz potrafię. Wystarczy moczyć je szybko w wodzie i równie szybko oblizywać.

- Pojedziesz do Japonii, założysz kimonko, będziesz pomykała takimi kroczkami, dasz popis jedzenia pałeczkami, a oni będą się dziwili: "taka prawdziwa Japonka, a taka niepodobna".

Wstałam od stołu, złożyłam japoński ukłon i podziękowałam za obiad słowami:

- Sushi san.

Mąż odpowiedział:

- Wasabi san. 

Wiem, wiem - seppuknąć w głowy powinniśmy;) 

Mona i Kaj dwa dni temu wysiali rzeżuchę. Ta już wykiełkowała. Dziwię się jej sile wzrostu:

- Ależ rzeżucha ma przyrost.

- No, duży przyrost... największy przyrost PKB w całej Unii.

Wybieram się do pracy i narzekam:

- No, nie! Pracuję dwie soboty pod rząd! To jakiś koszmar!

- O, to faktycznie koszmar - pada z ust Kaja.

- Okropne! Aikido [kolega układający rozkład zajęć] zwariował - ubolewam dalej. - Ale zaraz! Ty nie powiedziałeś tego z przekąsem? Nie słyszałam sarkazmu w twoim głosie, prawda?

- No coś ty! Gdzieżbym śmiał sarkać? Zresztą jak ja mógłbym smarkać, skoro nie mam kataru?!

A jednak! 

Jedziemy autem przez miasto. Lulu zauważywszy afisz reklamujący występ kabaretowy:

- O, Krosny będzie występował!

Na to Kaj: 

- Chciałem mamę zabrać na Krosnego. Mówiłem jej, że on jest taki śmieszny, ale ona powiedziała, że dziś przychodzą do nas Mańka i Arek, a oni są jeszcze śmieszniejsi.

Przygotowuję orzechy nerkowca opiekane w białku z przyprawami. Przed upieczeniem nie wyglądają powalająco, raczej jakby ktoś na nie napluł i tak się też nazywają. 

- Co to - pyta Kaj.

- Oplute orzechy - zdradzam nazwę przekąski.

- A kto to będzie jadł?

- My, Mańka, Arek, kto zechce.

- Ja dziękuję - mówi Kaj, ale coś nie daje mu spokoju, więc pyta - Kaja, to my ich jednak nie lubimy? Bo ja zawsze myślałem, że to nasi przyjaciele. 

Kaj najwyraźniej mocno przeżywa niedawne urodziny, gdyż chodzi po domu i wyśpiewuje:

-  Kaju, gdzie jesteś, Kaju?

Miłość do ciebie mnie goni przez świat!

Kaju, gdzie jesteś, Kaju?

Ty jesteś młoda, ja już stary dziad!

Właśnie przegraliśmy jako Instytut ważny dla nas bój z Wydziałem. Wchodzę do pracowni kolegów i widząc ich minorowe nastroje, zagajam:

- Widzę, że flagi opuszczone do połowy masztu na znak żałoby?! 

Na co jeden z nich [a imię jego Erotoman-Gawędziarz]:

- Ale gdy ciebie widzimy, natychmiast się unoszą.

W pracy. Wracam do pokoju z pieśnią na ustach wkurzona na jednego ze studentów:

- „Kto ludziom chce pomagać,

na próżno traci czas,

bo rozum i rozwaga

niemodne, proszę was.”

Stojący pod drzwiami pokoju Slawus:

- Może trochę ciszej!

- Bo co? Bo niepedagogiczne?

- Bo śpiewać nie umiesz! 

- Moją ulubioną muzą jest Terpsychora - informuje nas Lulu.

- Chyba psychopatka - mruczy do mnie Kaj.

- Co mówiłeś? - pyta Lulu.

- Że moją ulubioną muzą jest mamka. 

Ale znaczy, że co? Czy On mi zarzuca osobowość dyssocjalną?