Ale wkoło jest wesoło... a czasem nie...

Kaj przygotowuje kolację. Nagle przyzywa mnie dość zdecydowanie:

- Kaja, do raportu!

- Kotku, rozum ci odbiera czy masz kryzys wieku średniego?

- Ty nie żartuj sobie. Od dziś, jeśli będziesz chciała kupić coś do kuchni, to najpierw napiszesz podanie do mnie ze szczegółowym uzasadnieniem, że na pewno tego potrzebujesz. Kiedy już to kupisz, przyniesiesz, a ja nadam temu numer, wpiszemy to do inwentarza. I tu uważaj, najważniejsze... każda nowo zakupiona rzecz oznacza wyrzucenie jednej starej.

- A możesz powiedzieć po prostu, o co ci chodzi?

- Czegokolwiek szukam, to stoi za czymś. Żeby cokolwiek wziąć, muszę poprzestawiać jakieś rzeczy. Wkurza mnie to. Nic nie stoi pod ręką. Mamy za dużo pierdół!

- Kochanie, ja nie mam za dużo pierdół.

- Kaja, ja nie żartuję! Nie wolno ci kupić do kuchni nic bez mojej zgody. Czuję się tu osaczony. 

- Przecież mamy bardzo dużą kuchnię.

- Właśnie, a ja czuję się osaczony.

- Wiesz co?! To sama będę przygotowywała wszystkie posiłki.

- Oczywiście, wybierasz drogę na skróty!

Przygotowywanie przez kolejne x lat trzech posiłków dziennie dla 4-osobowej rodziny ON nazywa drogą na skróty! Jeśli to nie jest kryzys wieku średniego... to co to jest?

Jesteśmy na działce. Najpierw Kaj kosząc trawę usiłował skosić kępę kwiatów, uznając je za zielsko:

- Ale Kaja, przecież one nie kwitną, skąd mam wiedzieć, że to kwiaty?

Potem Mona z przyjaciółką oskubały mi tenże kwiat z pąków. Ruszyło mnie nieco:

- Nie będę nikogo wpuszczać na działkę! Same szkody wyrządzacie.

- Mnie możesz czasami wpuścić, ktoś musi wykonać ciężkie prace fizyczne - zgłosił się na ochotnika Kaj. 

Wołam:

- Mój mężu i córy moje, do stołu zapraszam!

- Czy wołałaś: "Mój mężu, panie mój i władco"? - dopytuje się Kaj.

- Tak właśnie wołałam.

- Aaa, to może przyjdę...

Zrobić obiad to pryszcz! Trzeba umieć stosownie zaprosić na niego. 

Kręcę się po kuchni, Kaj obejmuje mnie i... chyba grozi:

- Bym coś ci zrobił, ale powiesz, że cię napastuję, więc idę... podłogę napastować.

- Nie skalecz się!  

- Kaj, wracaj już do domu... zrobię ci coś dobrego - obiecuję kusząco.

- No to chyba kanapkę z boczkiem - pada odpowiedź zdradzająca niewyszukane gusta mego męża.

Niech to nie zmyli nikogo! Oczywiście, że ONI myślą o jednym, ale czasami próbują się maskować.

Chyba powinnam napisać o prezencie, który dostałam od Mony na Dzień Matki, bo to dość wyjątkowy podarunek. Otóż otrzymałam plastikowego aniołka oderwanego od nagrobnego znicza [podejrzewam, że z grobu jej Babci], pomalowanego [naprawdę nie wiem, jak jej się to udało] plakatowymi farbkami na demoniczne kolory. Nie powiem, byłam nieco zaskoczona;)

Slawus i ja siedzimy w pracy na konsultacjach. Gadamy. Co pewien czas przychodzą studenci [w końcu to czas dla nich]. Mój kolega zauważa błyskotliwie:

- Ja mógłbym nawet polubić tę pracę, tylko ci studenci... po co tu oni?!

- Niestety, każda praca ma jakiś minus. W przypadku uczelni, to studenci.

- Ale tu tych minusów są tysiące...

**** 

Skończyłam rozmawiać z Kajem przez telefon. Slawus z przekonaniem:

- Tak, tak, faceci to podłe dranie i łobuzy.

- Ty to powiedziałeś. Ja nie powiem złego słowa o facetach, bo znam głównie fajnych gości. Mam cudownego męża, kapitalnego kolegę...

Spojrzał na mnie, wietrząc podstęp.

- A nie, nie znasz go.

****

Co chwilę któryś z kolegów zagląda do naszego pokoju. Częstujemy dowcipem, kawą lub małą uszczypliwością. Jeden z nich nadział się na to ostatnie i oznajmił:

- Powinniście wywiesić na drzwiach ostrzeżenie: "Loża szyderców". 

Slawus na to: 

- Właśnie zastanawiamy się, czy nie lepsze byłoby: "Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie." 

Jeden z moich studentów niedawno był operowany. Kiedy zjawił się na wykładzie, powitałam go słowami:

- Nie jestem pewna, czy dobrze pan zrobił przychodząc w takim stanie na wykład. Ja nie przeszłam żadnego przeszkolenia medycznego.

- Ja u pani czuję się pewnie i bezpiecznie.

- Minie to panu niebawem - lada moment zaczyna się sesja.

- Pani potrafi tak okrutnie żartować...

- Potrafię... z tym, że to nie był żart. 

Mona, siadając do stołu, rozlała herbatę.

Kaj: Na szczęście, pobrudzenie obrusu mamy już za sobą, jak zawsze ubiegła wszystkich Mona.

Mona: Wygrałam?

Kaj: Niezupełnie... chyba że zależało ci na zdobyciu punktów karnych?

Mona: Nie zależało.

Kaj: To nie wygrałaś. Podaj nóż, chcę uciąć sobie drzemkę.

Lulu: Znacie to: „Człowiek człowiekowi wilkiem, a kiwi kiwi kiwi”?

Mona: Wiecie, że kiwi to taki ptak?

Ja: Również ptak.

Mona: A wiecie, że on nie lata?

Ja: A dlaczego nie lata?

Mona: Bo jest zielony?

Kaj: A czy krokodyl jest bardziej długi, czy zielony?

My: ??? 

Kaj: Zielony! Bo długi jest tylko od głowy do ogona, a zielony jest też po bokach.

Wiem, poziom naszych rozmów nie jest zawyżony... być może nawet powinien niepokoić mnie fakt, że cała rodzina odnajduje się w tej konwencji.

Leżę padnięta w sypialni. Wchodzi Kaj z bardzo czytelnymi zamiarami. Bronię się:

- Niestety, dziś nie mam ci nic do zaoferowania. Jestem wykończona. Nie mogę ruszyć ręką, że nie wspomnę o innych częściach ciała.

- O kochana, ty zawsze masz coś do zaoferowania. Powiedziałbym nawet, że masz najlepszy wikt i oferunek pod słońcem.